மனம் எனும் கடவுள்!

மனம் எனும் கடவுள்!

நான் கல்லூரியில் ஆசிரியராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தபோது நடந்த நிகழ்வு இது. உடன் பணி புரியும் ஆசிரியையுடன் உணவு இடைவேளையில் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். பேச்சு சுற்றி வளைத்து துறை பேராசிரியை பற்றி வந்தது. எங்கள் அனைவருக்கும் அவரை பற்றிதெரியும். இருந்தாலும் எப்போதும் அவரை பற்றி பேச நிறைய இருந்தது, குறிப்பாக எங்களை போல் இளநிலை ஆசிரியர்களுடன்..

"அவங்க எப்போ எதை செஞ்சாலும் குற்றம் கண்டுபுடிச்சு திட்றாங்க சார்!. சில நேரத்தில் வாழ்கையே வெறுத்து போயிடுது ஒரு.." என்றார் சக ஆசிரியை சோகமாக..

"விடுங்க! அவுங்க திட்டுவதால் நமக்கு என்ன காதா வலிக்க போகுது..! நீங்க பாட்டுக்கு உங்க வேலையை பாருங்க" என்றேன்.

"திட்டினா காது வலிக்காது சார்..ஆனா மனசு வலிக்கும்" உண்மையிலேயே கண் கலங்கி சொன்னார்.

சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு உண்மையை சொன்னேன்..

"யு நோ ஒன் திங்..? மனசுன்னு ஒன்னு டஸ் நாட் எக்ஸ்சிஸ்ட்! அப்படி ஒன்னு இல்லவே இல்லை..நாமதான் அப்படி ஒன்னு இருக்கிறதாவும் அது வருத்தம், சந்தோஷம் எல்லாம் பட்டுக்கிறதாவும் கற்பனை பண்ணிக்கிறோம்.."

ஒன்றும் பேசாமல் சாப்பிட்டு விட்டு கிளம்பினார். அதன் பிறகு நான் அங்கு பணிபுரிந்த மூன்று வருடங்களும் அவர் என்னிடம் மிகக்குறைவாகவே பேசினார், அதுவும் தேவை ஏற்பட்டால் மட்டுமே..!

இந்த நிகழ்வை நான் சொல்வதற்கு காரணம், மேற்கொண்டு படித்தால் நீங்களும் அந்த நிலைக்கு ஆளாகலாம் என்று எச்சரிக்கை செய்யவே!! :)

 *********

மனம் என்பது என்ன? மனம் என்று ஒன்று இருப்பதை எப்போது நாம் உணர்கிறோம்? இந்த கேள்விகளை நீங்கள் உங்களுக்குள் கேட்டுக்கொள்ளுங்கள்.

நம்மில் பெரும்பாலானோர் மனதை, அதன் இருப்பை உணர்வது சோகத்தின் போதுதான். மிகமிக சில சந்தர்பங்களில் மகிழ்ச்சியின் போது..! மற்ற நேரங்களில் மனம் பற்றிய பிரக்ஞை நமக்கு இருப்பதில்லை. உதாரணமாக நீங்கள் உங்கள் மென்பொருள் எழுதும்போது, அல்லது மின்னழுத்தம் பற்றி படிக்கும்போது, இந்த கட்டுரையை படித்து கொண்டிருக்கும்போது...இந்த எல்லா தருணங்களிலும் நீங்கள் உங்கள் மூளையை மட்டுமே உணர முடியும் மனதை அல்ல.

அதே நேரம் திரைப்படத்தில் சோக காட்சியை பார்க்கும்போது, தனிப்பட்ட சோகத்தின் போது, மகிழ்ச்சியின் போது மட்டுமே மனதின் இருப்பை உணர முடியும். மற்ற நேரங்களில் இந்த மனது எங்கு போய் ஒளிந்து கொள்கிறது?..

அதே போல் உங்களிடம் உங்கள் மனது எங்கிருக்கிறது என்று கேட்டவுடன் உங்களுக்கு தோன்றுவது இதய பகுதிதான்..இல்லையா?? ஏன் அப்படி தோன்றுகிறது?

ஒரு சில நிகழ்வுகளின் போது நம் வருத்தபடுவது ஏன்? ஒரு சில நிகழ்வுகள் ஏன் நம் மனதை  மகிழ்ச்சி படுத்துகின்றன?..ஒருவரின் வசைச்சொல் ஏன் நம்மை காயபடுத்துகிறது? வாழ்த்துக்கள் ஏன் நம்மை மகிழ்ச்சி கொள்ள வைக்கின்றது?

வார்த்தைகள் என்பது ஒலிகள் மட்டுமே..இல்லையா? அது எப்படி நம்மை காயபடுத்த அல்லது மகிழ்ச்சி படுத்த முடியும்? 

இதை பற்றி நாம் சிந்தித்திருகிறோமா? மனதால் அல்ல மூளையால்...!

உண்மையிலேயே மனம் என்ற ஒன்று இல்லை. அது உருவாக்கப் படுவது. அப்படியானால் உருவாகிறதா?? அதுவும் இல்லை. உருவாகியதாக நம் மூளை பயிற்றுவிக்க படுகிறது!.

உடலினால் உணரப்படும் வலிகளும், மகிழ்ச்சிகளும் மட்டுமே உண்மையான வலிகளும் மகிழ்ச்சிகளும். மற்ற யாவையும் உருவாக்க படுபவை. உடலினால் ஏற்படும் வலிகளில் காயங்கள், உடல் உபாதைகள், உடல் நலமின்மை இவைகள் அடங்கும். உடல் ரீதியான மகிழ்ச்சியில் முக்கியமானது காமம்.

இதை தவிர மரணத்தால்,  பிரிவினால், ஒருவரின் வசை சொல்லினால், இன்ன பிற மனம் சார்ந்த காயங்களால் உண்மையில் நாம் எந்த பாதிப்பிற்கும் ஆளாவதில்லை. அதே போல , பிணைப்பினால், பிறப்பினால், புது பந்தத்தால் நாம் உண்மையில் எந்த மகிழ்ச்சிக்கும் ஆளாவதில்லை. இருந்தும் ஏன் இவ்வகையான நிகழ்வுகள் நமக்கு சோகத்தை, மகிழ்ச்சியை கொடுக்கிறது.

உண்மையில் நாம் இந்த நிகழ்வுகளின் போது மகிழ, அல்லது வருந்த சிறு வயதில் இருந்து பயிற்றுவிக்க படுகிறோம். அதிர்ச்சியாக இருந்தாலும் இது உண்மை.

மிக நல்ல உதாரணம் கீழ் உள்ள நிகழ்வு.

என்றாவது நீங்கள் உங்களுக்கு சற்றும் தொடர்பில்லாத ஒருவரின் மரண சடங்கிற்கு சென்றதுண்டா?. அந்த நேரத்தில் நீங்கள் இதை நன்றாக உணர முடியும். அந்த நேரத்தில் தனிப்பட்ட முறையில் நாம் எந்த வருத்ததிற்க்கும் ஆளாவதில்லை. ஆனாலும் சோகமாக இருக்கவேண்டிய சூழ்நிலை..ஆகவே சோகமாக இருப்பது போல் நடிக்க வேண்டிய கட்டாயம். வலுக்கட்டாயாமாக சோகமாக்கி கொள்வோம். அதாவது சூழ்நிலைக்காக நாம் சோகப்படுவோம்.

அப்படித்தான் நமக்கு உண்டாகும் இழப்புகளின் போதும் நாம் சோகமாக நடிக்கிறோம் (நமக்கே தெரியாமல்)..!

இவ்வாறு நம்மை எப்படி, யார் நடிக்க பழக்குகிறார்கள்? இதற்குத்தான் மனம் என்ற ஒன்று நாம் பிறந்தது முதல் கட்டமைக்க படுகிறது..!

பிறந்த குழந்தைக்கு மனம் என்ற ஒன்று இருப்பதில்லை. பசிக்கும்போதும், உடல் பிணியின்போது மட்டுமே அது அழுகிறது, வருத்தபடுகிறது. அதற்கு நாம் பேச சொல்லிகொடுக்கும்போது கூடவே மனம் என்று சொல்லப்படுவதை குழந்தையை சுற்றி எழுப்புகிறோம். பேச ஆரம்பித்த குழந்தைகள் கூட நாம் துக்கமாக இருக்கும் தருணத்தில் (மரண வீட்டில்) வருத்தமாக இருப்பதில்லை.. ஆனால் நாம் அப்படி இருக்க கூடாது என்று அறிவுறுத்துகிறோம்..மெல்ல மெல்ல மனதை..அதன் மூலம் மகிழ்ச்சி, சோகம் போன்ற உடல் சாராத உணர்வுகளை அறிமுக படுத்துகிறோம். மனம் கட்டமைக்க படுகிறது.

மெல்ல மெல்ல இப்படி கட்டமைக்க பட்ட மனது பிறகு மெதுவாக நம்மை கட்டுப்படுத்த துவங்குகிறது..நாம் அறியாமேலேயே. அதன் பிறகு நாம் அதிலிருந்து மீள்வதே இல்லை.

ஒரு கணினியை நம் மென்பொருள் கட்டுபடுத்துவதை போல இத்தகைய கட்டுமானங்கள் நம்மை கட்டுபடுத்துகின்றன. இந்த வார்த்தைகளை கேட்டால், இந்த நிகழ்வுகளை பார்த்தால், இந்த நிகழ்ச்சிகள் நடந்தால் à வருத்தபடு இல்லையேல் மகிழ். IF loop – போலத்தான் J.

இதெல்லாம் தெரிந்து என்ன செய்ய போகிறேன் என்கிறீர்களா?.. ஒன்றும் இல்லை நான் இப்போது இருப்பதை போல் இருக்கலாம்....!!! J

-- தொடரலாம்!!