போன பதிவில் என்னுடைய வாசிப்பை (?) பற்றி சொல்லும்போது ஒரு சில முக்கியமானவற்றை அந்த பட்டியலில் சேர்க்க மறந்து விட்டேன். நினைத்தால் ஆச்சர்யமாக உள்ளது. அந்த குறிப்பிட்ட காலமும், வாசிப்புகளும் என் வாழ்வில் நிகழ்ந்த முக்கியமான தருணங்கள். அவைகளை எப்படி தவற விட்டேன் என்று இன்னும் எனக்கு புரியவில்லை. ...ஆகவே வாசித்தவற்றை பற்றி மட்டும் இல்லாமல், அது சார்ந்த அனுபவங்களும் இங்கே!
கடவுளை தேட ஆரம்பித்த காலம். கிட்டதட்ட என்னுடைய இருபத்திமூன்றாவது வயதில்... கடவுளை புத்தகங்களில் தேடி கொண்டிருந்தேன். ஓஷோவில் ஆரம்பித்தேன். ஓஷோ எப்போதும் நம்முடைய அடிப்படைகளை, அடிப்படை இல்லாமல் ஆக்குவதில் வல்லவர். அப்போதும் அப்படியே நிகழ்ந்தது.
எனக்கு விவரம் தெரிந்து நான் நன்றாக, எனக்காக சாமி கும்பிட ஆரம்பித்தது நான் ஆறாவது படிக்க ஆரம்பித்த போதுதான். விசித்திரமான காரணம்தான். ஐந்தாம் வகுப்பு வரை பெண் ஆசிரியர், இன்னொரு தாய் போல பார்த்து கொண்டார்கள். எனக்கு பள்ளி செல்வது என்பது அதுவரை கசந்தது இல்லை. (படிப்பில் எப்போதும் சுமார்தான். ஆகவே அது காரணம் இல்லை.). ஆறாம் வகுப்பு சென்னையில் (அதுவும் வடசென்னையில்) இருந்த ஒரு மாநகராட்சி பள்ளி. சேர்ந்த முதல் நாளே அந்த சூழ்நிலை பயமுறுத்தியது. எல்லா ஆசிரியர்களும் என்னை அடிப்பதற்க்கே சம்பளம் வாங்கியது போல தோன்றிய காலமது.
பாட அட்டையில் ரஜினி படம் ஒட்டியதற்க்கு தமிழ் ஆசிரியரிடம், கல்கத்தாவை குறிக்க தெரியாமல் சமூக அறிவியல் ஆசிரியரிடம், டியூஷன் படிக்க வராததால் அறிவியல் ஆசிரியரிடம், நெற்றியில் திருநீறுடன் வந்ததால் ஆங்கில (கிறிஸ்தவ) ஆசிரியரிடம், லெப்ட் ரைட் தெரியாமல் சாணி மிதித்ததால் உடற்கல்வி ஆசிரியரிடம், சத்துணவு சோற்றுக்கு ஆசைப்பட்டு வீட்டில் இருந்து கொண்டு வந்த சாப்பாட்டை இன்னொருவனிடம் கொடுத்து விட்டு க்யூவில் நின்றதால் சத்துணவு ஆசிரியரிடம், ஆசிரியர் வராத போது சத்தம் போட்டு பேசி கொண்டிருந்ததால் பக்கத்து வகுப்பு ஆசிரியரிடம்...... என்று நான் அடி வாங்காத ஆசிரியர் அந்த பள்ளியில் சேராத ஆசிரியர் மட்டும்தான். இந்த பேரனுபவம் காரணமாக படிப்பு என்றாலே எனக்கு பயம் அந்த வயதில். இந்த
பயத்தில் இருந்து என்னை காப்பாற்ற எல்லாம் வல்ல இறைவனால் மட்டுமே முடியும் என்ற ஆழ்ந்த நம்பிக்கையில் தினம் ஒரு கடவுளை கும்பிட்டு (கெஞ்சி) பள்ளிக்கு செல்ல ஆரம்பித்தேன். சக்தி மிகுந்த கடவுள்கள் எல்லாம் என் வகுப்பு ஆசிரியர்கள் முன்னால் தோற்று ஓடி கொண்டிருந்த காலமது.
கடவுளின் சக்தியை உணர அந்த நாளும் வந்தது. அன்று விநாயகரின் முறை (டர்ன்). ஆச்சரியமாக ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக பள்ளி அன்றைக்கு விடுமுறை. அன்று குறிப்பாக ஏதோ ஒரு வீடு பாடமும் எழுதவில்லை..ஆகவே அடி நிச்சயம் என்ற உணர்வில் ஏனோ, தானோ என்றுதான் சாமி கும்பிட்டு இருந்தேன். ஆனாலும் சர்வ சக்தி படைத்த விநாயகரின் முன் ஏது நிற்கும்?. நிகழவே முடியாததை நிகழ வைக்கும் அற்புதம் படைத்த கடவுள் அல்லவா? ஆகவே நிகழ்த்தி காட்டினார்.
அன்றிலிருந்து என்னுடைய அந்த இருபத்தி மூன்றாம் வயது வரை அவர்தான். கையை கூப்பினாலே அவர் பெயர்தான். பெருமாள் கோவில், அம்மன் கோவில், கருப்பசாமி கோவில், ஏன் சர்ச்சில் கூட பிள்ளையாரை தான் கும்பிட்டு வந்தேன். (அதன் பிறகு என்றைக்குமே அடி
வாங்க வில்லையா? என்ற கேள்வி அர்த்தமற்றது. ஒன்பதாம் வகுப்பு வரை, சூரியன் மேற்கில் உதித்த நாட்களில் எல்லாம் நான் அடி வாங்காமலே இருந்தேன்).
மறுபடி என்னுடைய இருபத்தி மூன்றாம் வயதிற்கே வருவோம். கல்லூரியில் பொறியியலில் முதுநிலை படித்து கொண்டு இருந்தேன். கல்லூரி விடுதியில் இருந்ததாலும், முதல் மூன்று மாதங்கள் அப்படி ஒன்றும் நண்பர்கள் கூட்டம் சேராததாலும், முக்கியமாக வீட்டை விட்டு முதல் முறை வெளியில் தங்கி இருந்ததாலும், பக்தியில் அடுத்த கட்டம் நோக்கி பயணப்பட்டேன். ஆன்மீக புத்தகங்கள் வழியாக. ஓஷோதான் முதலில் உடைத்து போட்டார். "என்ன பாஸ் பாவம், புண்ணியம்...? உனக்கு புடிச்சத பண்ணுங்க பாஸ்."..என்ற அவரின் அறைகூவல் அதிர்ச்சியை கொடுத்தது. சின்னதாக ஒரு இடத்தில குழந்தைகளின் மரணத்தை பற்றி குறிப்பு கொடுத்து விட்டு அவர் பாட்டுக்கு சந்தோசமாக வாழ்வது எப்படி என்று பேச ஆரம்பித்தார். எனக்குள் பல அதிர்ச்சிகளும், குழப்பங்களும் தோன்றிய காலமது.
ஏற்கனவே என் நண்பன் ஒருவன் இதே மாதிரி அனுபவங்களை பெற்று என்னுடன் அந்த குழப்பத்தில் பலமுறை விவாதித்து இருந்தான். ஆனால் அந்த நேரத்தில் எனக்கு அந்த குழப்பங்களின் வீரியம் புரிய வில்லை. அவனுடன் கூடவே இருந்ததை தவிர என்னால் எதையும் அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு செய்ய முடியவில்லை. நானும் அதே போன்றதொரு அழுத்தத்திற்கும், வலிக்கு ஆளான போதுதான் அவன் பட்ட வேதனைகளை உணர முடிந்தது. இந்த குழப்பம் எனக்கு ஆரம்பித்த போது, அவன் தெளிவாக எல்லாவற்றையும் கடந்து....நீயும் வருவடா என்ற நம்பிக்கையோடு காத்து கொண்டிருந்தான் என்று எனக்கு அப்போது புரியவில்லை.
ஏற்கனவே என் நண்பன் ஒருவன் இதே மாதிரி அனுபவங்களை பெற்று என்னுடன் அந்த குழப்பத்தில் பலமுறை விவாதித்து இருந்தான். ஆனால் அந்த நேரத்தில் எனக்கு அந்த குழப்பங்களின் வீரியம் புரிய வில்லை. அவனுடன் கூடவே இருந்ததை தவிர என்னால் எதையும் அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு செய்ய முடியவில்லை. நானும் அதே போன்றதொரு அழுத்தத்திற்கும், வலிக்கு ஆளான போதுதான் அவன் பட்ட வேதனைகளை உணர முடிந்தது. இந்த குழப்பம் எனக்கு ஆரம்பித்த போது, அவன் தெளிவாக எல்லாவற்றையும் கடந்து....நீயும் வருவடா என்ற நம்பிக்கையோடு காத்து கொண்டிருந்தான் என்று எனக்கு அப்போது புரியவில்லை.
குழந்தைகள் மரணம், குழந்தைகள் நோயுறுவது ஏன்?. இந்த கேள்விக்கு பதில் தேடி நான் ராமகிருஷ்ணரில் ஆரம்பித்து விவேகானந்தர், ரமணர், அரவிந்தர் வழியாக வேதாந்த மகரிஷி வரை (யாகவ முனிவர் கூட) வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். குழப்பங்கள் கூடவே இல்லை.அவைகள் மேலும் மேலும் ஆழமானது. முன்ஜென்ம வினை, தாய் தந்தை செய்த பாவம், திருவிளையாடல் என்ற பல பதில்கள் கிடைத்தாலும் இவை எல்லாமே நான் அன்று வரை நம்பி வந்த கருணையே வடிவான, எல்லாம் வல்ல இறைவனை மிக மோசமாக விமர்சித்தது. கிட்டத்தட்ட கடவுளை கருணை அற்றவர், கையாலாகதவர் என்ற பதிலுக்கு இட்டு சேர்த்தது. இந்த குழப்பத்தில் நான் படித்த முக்கியமான புத்தகம் "அறிவுக்கனலே அருட்புனலே" என்ற ராமகிருஷ்ண விவேகானந்தரின் வாழ்க்கை வரலாற்று புத்தகம். கிட்டத்தட்ட ஆயிரத்து எண்ணூறு பக்கங்கள். நிறைய நாள் படித்தேன். எல்லா தேடல்களும் முடிவடைந்த போது.. வாசிப்பின் தளம் எதேச்சையாக மாறியது. முதலில் (உபயம்: சென்னை புத்தக கண்காட்சி) பகத்சிங்கின் "நான் ஏன் நாத்திகன் ஆனேன்?" என்ற கடிதம்-புத்தகம். பகத்சிங் தூக்கு தண்டனை பெற்று சிறையில் இருக்கும்போது தன் தோழனுக்கு எழுதிய கடிதம். சாகும் தருவாயில் இருந்த ஒருவனின் மரண வாக்குமூலம். நான் கேட்ட எல்லா கேள்விகளுக்கான பதில்களையும் அதன் தலைப்பிலேயே உள்ளடக்கிய ஒரு புத்தகம். நான் எனக்குள் கேட்டுக்கொண்ட அத்தனை கேள்விகளையும் பகத்சிங் அந்த புத்தக தலைப்பில் இருந்த கேள்விக்கு பதிலாக ஆக்கி இருப்பார். என்னை புரட்டி போட்ட புத்தகம்.
அதன் பிறகு நிறைய தி.க புத்தகங்கள் (நான் அதில் பெரும்பாலான புத்தகங்களை யாருக்கும் சிபாரிசு செய்ய மாட்டேன். அவைகள் திகட்டும் அளவிற்கு அதிர்ச்சி அளிப்பவை. அது மட்டும் இல்லாமல் அவைகள் ஒரு சமூகத்தை எதிரியாக சித்தரிக்க முயற்சி செய்பவை. என் தேடல் அது வல்ல, அப்போதும் இப்போதும்..). குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டும் என்றால் "நான் ஏன் கிருஸ்தவன் இல்லை" (Why I'm not a christian?). என்னுடைய ஞாபகம் சரி என்றால் ரூசல் என்ற ஆங்கிலயர் அல்லது ஐரோப்பியர் எழுதிய புத்தகத்தின் சாராம்சமாக தி.க தொகுத்தது. தலைப்பு கிருஸ்துவத்தை பற்றி பேசினாலும் எல்லா கடவுளுக்கும் பொருந்தகூடிய வாதங்கள் நிறைந்த ஒரு புத்தகம்.
இவர்கள் எல்லாம் சேர்ந்து என்னுள் கபடி விளையாடி விட்டு சென்றதால், நானும் நாத்திகன் ஆனேன். ஒரு வாக்கியத்தில் சொன்னாலும் அந்த மாற்றம் எனக்கு நிறையவே கசப்புகளை கொடுத்தது. குழப்பத்தில் மீண்டும் "அறிவுக்கனலே அருட்புனலே" படிக்க ஆரம்பித்தேன்- இம்முறை வேறு ஒரு கண்ணாடி அணிந்து கொண்டு (நாத்திகம்). படித்து முடிக்கும்போது நான் என் நிலைப்பாட்டில் உறுதியுள்ளவனாக மாறி இருந்தேன். நான் என் நண்பர்களிடம் அடிக்கடி சொல்வதுண்டு "அவிங்களுக்கும் கடவுள் இல்லைன்னு தெரியும்டா..ஆனா சொன்ன நாம கெட்ட பயலுகளா ஆயிடுவோம்னு மறைச்சிட்டாய்ங்க". இது எவ்வளவு உண்மை அல்லது பொய் என்பதை அவரவர் விருப்பப்படி விட்டு விடுகிறேன்.
இந்த மாற்றம் நிகழ்ந்த பிறகும் என்னால் பழகி வந்த பழக்கம் காரணமாக சாமி கும்பிடும் பழக்கத்தை சிறிது காலம் விடவே முடியவில்லை. அதே நேரம் அவற்றை தொடரவும் முடியவில்லை. அதன் மாற்றாக நான் உருவாகியது 'திருக்குறள்". சின்ன வயதில் படித்ததுதான் என்றாலும் மீண்டும் ஒரு முறை அதன் வாழ்வியல் கோட்பாட்டுக்காகவும், அது தரும் நம்பிக்கைக்க்காகவும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். இப்போது நினைத்தாலும் என் முகத்தில் கேலி அரும்பும். பத்து திருக்குறள்களை (வெள்ளத்தனைய..., பொய்யாமை பொய்யாமை,... போன்ற குறள்கள்) வெள்ளைத்தாளில் கைப்பட எழுதி வைத்துக்கொண்டு, விபூதி குங்குமத்தை அதன் முன் வைத்துகொண்டு தினம் படித்து (ப்ராத்தனையாம்..) அவற்றை பூசிகொண்டு கல்லூரி சென்று கொண்டிருந்தேன். சிறிது காலத்தில் அது வெறும் பழக்கமாகி, பின்னர் முற்றிலுமாக நின்று விட்டது. அதன் பிறகு இன்று வரை யாரையும், எதனையும் கும்பிட்டது இல்லை. நான் வறட்டு நாத்திகவாதியும் இல்லை. ஆன்மிகம் என்பது கடவுள் நம்பிக்கை அல்ல என்ற புரிதல் உண்டு. அது ஒரு வகையான குழப்படியான புரிதல். எனக்கே சில சமயம் புரியாது. ஆகவே உங்களுக்கு என்னால் விளக்க முடியாது.
-----காளிராஜ்
நன்றாக இருக்கு காளி..
ReplyDelete//"சூரியன் மேற்கில் உதித்த நாட்களில் எல்லாம் நான் அடி வாங்காமலே இருந்தேன்"// -- ஹிஹி :)..
ReplyDeleteKali, I remember one monkey story (add below)
ReplyDeleteThe Monkey Banana and Water Spray Experiment
The experiment is real (scientific study cited below). This experiment involved 5 monkeys (10 altogether, including replacements), a cage, a banana, a ladder and, an ice cold water hose.
The Experiment- Part 1
5 monkeys are locked in a cage, a banana was hung from the ceiling and a ladder was placed right underneath it.
As predicted, immediately, one of the monkeys would race towards the ladder, to grab the banana. However, as soon as he would start to climb, the researcher would spray the monkey with ice-cold water.
but here's the kicker- In addition, he would also spray the other four monkeys…
When a second monkey tried to climb the ladder, the researcher would, again, spray the monkey with ice-cold water, As well as the other four watching monkeys;
This was repeated again and again until they learned their lesson
Climbing equals scary cold water for EVERYONE so No One Climbs the ladder.
The Experiment- Part 2
Once the 5 monkeys knew the drill, the researcher replaced one of the monkeys with a new inexperienced one. As predicted, the new monkey spots the banana, and goes for the ladder. BUT, the other four monkeys, knowing the drill, jumped on the new monkey and beat him up. The beat up new guy thus Learns- NO going for the ladder and No Banana Period- without even knowing why! and also without ever being sprayed with water!
These actions get repeated with 3 more times, with a new monkey each time and ASTONISHINGLY each new monkey- who had never received the cold-water Spray himself (and didn't even know anything about it), would Join the beating up of the New guy.
This is a classic example of Mob Mentality- bystanders and outsiders uninvolved with the fight- join in 'just because'.
When the researcher replaced a third monkey, the same thing happened; likewise for the fourth until, eventually, all the monkeys had been replaced and none of the original ones are left in the cage (that had been sprayed by water).
The Experiment- Part 3
Again, a new monkey was introduced into the cage. It ran toward the ladder only to get beaten up by the others. The monkey turns with a curious face asking "why do you beat me up when I try to get the banana?"
The other four monkeys stopped and looked at each other puzzled (None of them had been sprayed and so they really had no clue why the new guy can't get the banana) but it didn't matter, it was too late, the rules had been set. And So, although they didn't know WHY, they beat up the monkey just because " that's the way we do things around here"…
Like that:- we are doing certain things now and we lost the history/origin of those activity.. Few of great personalities searched something and added their perspective in books (pagirdhalinbam - பகிர்தலும் இன்பம் பயக்கும்.. People have something in mind and start searching it to prove, If they found something they will start believe it and share everyone thinking it is only truth. But truth is (ஆன்மிகம் என்பது கடவுள் நம்பிக்கை அல்ல,அது ஒரு வகையான குழப்படியான புரிதல்)adai purinthu'kolvatharkaana thevaiyum kedaiyathu.. Manithan thunbam adaiyum varai kadavul nambikai ullavanaga irukiran, avan thunbam adaiyum velaiyil kadavulai thedi payanikirathu avan manam (note -> manam mentioned here is an imaginary part of your body, we can just refer it as THOUGHT (sindhanai, yennam..,)
Good Gopu! I agree with your points!
ReplyDeleteI just wanted to insist again..we are one era from monkeys. So we can ask why & we've rights to oppose if we don't know why!. Kadavul appadithaan. I do agree that some of the items which were told along with GOD is good & we can track reason. But we can't accept ALL until we really know the reason behind that. So.. we can ask why for each belief & if we dont agree we can reject that too..! I reject GOD just because it/he/she doesn't exists.
in my perspective, something exist even if some people cant believe/prove it.. may everyone wont believe it.. you designed our body? every cell has a sense.. (paeru moolai, siru moolai, spinal cord..) cant you believe there is something/someone behind it.. rain become river and it fills pond, lake then reaches sea and again cycle continues to make food for living being.. cant you feel it? There is some power exist, it might be he/she/it but something you can only feel and cant see.. if bharati asks you how much you love her, you can open your arms as much you can but in what you measure it?.. Life will just go even you believe it or not and no one has rights to say you should believe, I can understand most of the people wont believe until we feel it.
ReplyDeleteScience has explination about all the stuffs Gopu! A few decades back, we don't even knows how rain is coming. ANd we never would have imagined it came from Sea. But science has given the proof for it. In same way science will explain all the 'unanswerable questions for now'.
ReplyDeleteThe cycle you mentioned is good to think. I always call that process as "Prabancha ozhungu". It is not created by anybody/anything. It just evolved. It evolved like how monkeys turned out as human.
I agree science is just explaining 'why' for these 'prabancha ozhungu'. But never can explain how it gets created. But slowly it'll. Like how it explained 'genetic evolution', science will soon explain 'how earth, solar system, born'.
Personally I like the word "Prabancha olungu".. something which you can't change..like gravitational field, automic structure, etc., Nature has always that 'rule' of obeying certain laws.
Ofcourse, all these explination is not leading me to the supreme power.. it just asking/telling me 'there are some unvealed secrets which need to be opened by scientists' And human race is going in the right direction in understanding all these.
If you pray that nature as god, I would agree. You can worship sea, falls, clouds.. And ofcourse we can also worship electricity, electrons, waves etc., But NOTHING is superiar than human & NOTHING can control human... I mean there is NO external field which controls human.
I'll write a seperate topic on this where we can discuss more & more :)